Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Qualem igitur hominem natura inchoavit? Duo Reges: constructio interrete. Si longus, levis; An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e macello peti? Ratio quidem vestra sic cogit. An nisi populari fama? Quos nisi redarguimus, omnis virtus, omne decus, omnis vera laus deserenda est. Cur id non ita fit? Ego vero isti, inquam, permitto.
- Quid vero?
- Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis?
- A mene tu?
- Hac videlicet ratione, quod ea, quae externa sunt, iis tuemur officiis, quae oriuntur a suo cuiusque genere virtutis.
- Haec dicuntur inconstantissime.
- Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur?
De maximma autem re eodem modo, divina mente atque natura mundum universum et eius maxima partis administrari.
- Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt.
- Si ista mala sunt, in quae potest incidere sapiens, sapientem esse non esse ad beate vivendum satis.
- Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus.
- Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate.
- Quae similitudo in genere etiam humano apparet.
- Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam;
- Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat.
- Propter nos enim illam, non propter eam nosmet ipsos diligimus.
- Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis.
Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Quae est igitur causa istarum angustiarum? Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret. Et hi quidem ita non sola virtute finem bonorum contineri putant, ut rebus tamen omnibus virtutem anteponant; Haec dicuntur inconstantissime. Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest. Quid iudicant sensus? Rationis enim perfectio est virtus; Tria genera bonorum; Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse;
Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Gerendus est mos, modo recte sentiat. Res enim concurrent contrariae. Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum. An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat in rebus humanis, ut reliquas obruat? Quamquam non negatis nos intellegere quid sit voluptas, sed quid ille dicat. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Quem ad modum quis ambulet, sedeat, qui ductus oris, qui vultus in quoque sit? Aliud est enim poëtarum more verba fundere, aliud ea, quae dicas, ratione et arte distinguere.
Nec vero intermittunt aut admirationem earum rerum, quae sunt ab antiquis repertae, aut investigationem novarum. Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum.
